weemoed...

Bij het opruimen kwam ik een kalligrafieblad van vele jaren geleden tegen.

 De tekst gaat over de vanzelfsprekendheid waarmee we de letters van ons alfabet gebruiken, zonder echt na te denken over hoe het allemaal is ontstaan en gegroeid.
In feite geldt dat voor heel veel dingen die we gewoon zijn gaan vinden, alsof ze er altijd zijn geweest. Het is raar om te bedenken dat ik zelf -en ik ben nog geen 60- de tijd heb meegemaakt zonder televisie. Dat we thuis geen telefoon hadden; iets wat de mens van nu -die zo ongeveer geboren is met een mobieltje in zijn handen- zich niet kan voorstellen! Dat er geen riolering was en de put van tijd tot tijd leeg geschept moest worden, wat gepaard ging met behoorlijk wat stankoverlast. Gas om mee te koken werd nog betaald met muntjes...  Hier een foto van de "gasketel" in onze straat: (foto is vermoedelijk afkomstig van deze website)

En zo kan ik nog even doorgaan. Ik word er een beetje weemoedig van, en in die stemming ga ik verder met wat huishoudelijk werk. De laatste zomerspullen zijn fris gewassen en kunnen naar de zolder. Gedachteloos vouw ik mijn zomerjas op en leg hem op het stapeltje. En dan ineens word ik compleet overspoeld door die weemoedigheid en bedenk ik hoe toepasselijk ook hier dat verhaal over die vanzelfsprekendheid is. Ik heb er bij het opbergen van zomer- of wintergoed nog nooit bij stilgestaan of ik er volgend jaar nog wel zou zijn om die spullen te dragen. Nu dus wél. Als je weet dat je niet meer beter wordt en geen idee hebt hoeveel tijd je nog gegeven is, gaat van heel veel dingen de vanzelfsprekendheid verloren. Ik ben absoluut geen doemdenker. Ik ben een optimist, maar ook een realist. Gelukkig weet ik dat ik niet blijf hangen in de weemoed en dat ook deze gevoelens er mogen/moeten zijn.
Wat zo'n oud kalligrafieblad al niet teweeg kan brengen....