sporen

Sporen....  Dat was de titel van de post die ik vanmorgen tegenkwam op het blog van Marga.
Ze schreef o.a. over het verhuizen van haar moeder naar een verzorgingshuis, en dat bracht bij mij een hoop herinneringen boven.
Mijn moeder is er fysiek gezien al jaren niet meer, maar haar sporen zijn overal. Tastbaar en ontastbaar.
Tastbaar in de vorm van een klein kalendertje dat op mijn werktafel staat:

Ik heb geen idee hoe vaak ze dit kalendertje in haar handen heeft gehad om de datum te verzetten. Voor mij is iedere keer dat ik dit zelf doe een soort ritueel en eventjes contact met mijn moeder.
Ook de ontastbare sporen die ze achterliet zijn verweven met mijn dagelijks leven en ze houden de herinnering aan mijn moeder levend.

Van een geheel andere orde zijn deze sporen aan mijn waslijn:

De nu zichtbare sporen komen van het creatieve vlak.  Sporen die er ooit ook in aanwezig waren zijn nu niet meer zichtbaar. Gelukkig maar, want deze doek is van oorsprong een stoffen luier! Als je daar dan  over nadenkt komen in je gedachten weer andere sporen naar boven....  Van toen de kinderen klein waren en je zelf nog zo veel jonger was. De bomen tot in de hemel groeiden en zorgen over je gezondheid ver van je bed waren....
Tja, zo zie je maar wat het lezen van zo'n blogpost allemaal op kan roepen!